Orłowiec – malownicza wieś w Górach Złotych

Orłowiec leży w Górach Złotych, niedaleko Złotego Stoku i Lądka Zdroju. Jego zabudowania rozciągają się wzdłuż lokalnej drogi prowadzącej z Przełęczy Różaniec (583 m n.p.m.) do szosy Złoty Stok – Lądek Zdrój. Przez wieś płynie potok Orliczka, dopływ Białej Lądeckiej. Miejscowość leży na wysokości 450-550 m n.p.m., w otoczeniu takich szczytów jak: (Jawornik Wielki (872 m n.p.m.), Orłówka (830 m n.p.m.), Jawornik Mały (768 m n.p.m.), Krowia Góra Mała (755 m n.p.m.), Wójtowa Góra (740 m n.p.m.). Zabudowania wsi są malowniczo położone w dolinie potoku Orliczka, wśród łąk i zagajników. Obszar wsi znajduje się w granicach Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego. W pobliżu znajdują się inne, malownicze wsie: Lutynia, Wójtówka (http://www.dobryprzewodnik.cba.pl/2018/03/10/290/), a także tereny dawnej wsi Wrzosówka

(http://www.dobryprzewodnik.cba.pl/2017/11/15/wrzosowka/).

Orłowiec został założony w pierwszej połowie XIV w., pierwsza wzmianka o tutejszych dobrach lennych, należących do większego majątku, pochodzi z 1346 r. Dziesięć lat później dobra zostały opuszczone, prawdopodobnie z powodu trudnych warunków naturalnych. W pierwszej połowie XVI w. założono ponownie wieś Orłowiec. Mieszkańcy w większości byli katolikami. Wieś należała do parafii w Radochowie. W XVIII w. przez Orłowiec przebiegała droga z Lądka Zdroju przez przełęcz Różaniec do wsi Bila Woda.

W XVIII i XIX w. wieś miała charakter rolniczy. Potem rozwinął się lokalny przemysł, rzemiosło i handel. W 1867 r. mieszkało w niej 588 osób. W drugiej połowie XIX w. miejscowość zaczęła nabierać charakteru turystycznego i letniskowego. Prowadził tędy szlak na Jawornik Wielki i na Przełęcz Różaniec. Na początku XX w. zbudowano tu budynek straży granicznej.

Po II wojnie światowej do Orłowca napłynęli nowi mieszkańcy, jednak trudne warunki klimatyczne i bytowe spowodowały, że wieś nie rozwijała się dynamicznie. Dzisiaj Orłowiec jest wsią letniskową. Są tu pensjonaty i ośrodki wypoczynkowe. Wieś ma wybitne walory krajobrazowe. Przebiega tędy czerwony Główny Szlak Sudecki ze Złotego Stoku do Lądka Zdroju. W okolicach można uprawiać turystykę pieszą i rowerową. Bliskość kurortu Lądek Zdrój, Złotego Stoku, Stronia Śląskiego, Masywu Śnieżnika, Jaskini Niedźwiedziej jeszcze bardziej uatrakcyjnia wypoczynek w tej miejscowości.

W Orłowcu znajduje się kilka zabytkowych budowli. Ciekawy jest kościół filialny pw. św. Sebastiana. Pochodzi z około 1600 r. Pierwotnie był w stylu renesansowym. W XVIII w. został zbarokizowany. Jest to budowla jednonawowa z prostokątnym prezbiterium i niską wieżą nakrytą hełmem z latarnią. Wyposażenie wnętrza pochodzi z drugiej połowy XVIII w. Utrzymane jest w stylu późnego baroku z elementami neoklasycyzmu. Ołtarz główny oraz inne elementy wyposażenia są dziełem rzeźbiarza Michała Ignacego Klahra (1727-1807), syna sławnego Michała Klahra Starszego (1693-1742). Kościół znajduje się na małym, nieużytkowanym cmentarzu, otoczonym murem. Naprzeciw wejścia do kościoła jest brama, a obok kaplica z 2 poł. XVIII w. lub z początków XIX w. w stylu barokowym.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c9/SM_Or%C5%82owiec_ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_%C5%9Bw_Sebastiana_%287%29_ID_592856.jpg/1024px-SM_Or%C5%82owiec_ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_%C5%9Bw_Sebastiana_%287%29_ID_592856.jpg

Kościół filialny pw. św. Sebastiana w Orłowcu, fot. Sławomir Milejski

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f4/Kosciol_w_Orlowcu.jpg/800px-Kosciol_w_Orlowcu.jpg

Kościół w Orłowcu, brama i kaplica, fot. Tomasz Leśniowski

W Orłowcu zachowały się też dawne zabudowania dworskie. W ich skład wchodzi dwór (XVI-XVIII w.), oficyna mieszkalno-gospodarcza (XVIII-XX w.), budynek bramny (XVIII-XIX w.), obora (koniec XIX w.). Niestety są w złym stanie.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a6/2015_Dw%C3%B3r_w_Or%C5%82owcu_01.JPG/1024px-2015_Dw%C3%B3r_w_Or%C5%82owcu_01.JPG

Pozostałości dworu w Orłowcu, fot. Jacek Halicki

Oprac. ES

Literatura:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Or%C5%82owiec

Wójtówka

W najbliższych okolicach Lądka Zdroju jest wiele ciekawych miejsc i zakątków. Jeden z takich obszarów leży na północ od miasta, między granicą polsko-czeską, drogą z Przełęczy Różaniec przez Orłowiec do Lądka Zdroju oraz drogą z Przełęczy Lądeckiej do Lądka Zdroju. Są to południowo-zachodnie zbocza Borówkowej (900 m n.p.m.), jednego z najwyższych szczytów Gór Złotych. Znajdują się tu też niższe szczyty, m.in.: Mała Borówkowa (786 m n.p.m.), Gomółka (774 m n.p.m.), Orłówka (830 m n.p.m.), Wójtowa Góra (740 m n.p.m.). Na przełomie XIX i XX w. i w pierwszej połowie XX w. były to popularne tereny spacerów turystów i kuracjuszy z Lądka Zdroju. Po II wojnie światowej z uwagi na bliskość granicy polsko-czeskiej przestano tu zaglądać. Szlaki turystyczne wyznaczono w innych miejscach i obszary te zastały zapomniane. Wsie znajdujące się na tym terenie rozwijały się słabo z uwagi na trudne warunki klimatyczne i glebowe. Do dziś przetrwały: Lutynia, Orłowiec i Wójtówka. Natomiast Wrzosówka po II wojnie światowej wyludniła się całkowicie. O jej historii można przeczytać tu:

http://www.dobryprzewodnik.cba.pl/?s=wrzos%C3%B3wka

Wójtówka

Wójtówka jest wsią sołecką należącą do Gminy Lądek Zdrój. Leży w środku opisanego wyżej obszaru, w dolinie Borówkowego Potoku, między szczytami: Wójtową Górą, Małą Borówkową i Rasztowcem. Przez wieś przechodzi czerwony szlak pieszy ze Złotego Stoku do Lądka Zdroju oraz niebieski szlak rowerowy.

Zabudowania wsi Wójtówka, fot. J. Halicki, https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/65/2015_W%C3%B3jt%C3%B3wka_01.jpg/1280px-2015_W%C3%B3jt%C3%B3wka_01.jpg

W połowie XIV wieku Wójtówka wzmiankowana jest w dokumencie, wydanym przez króla Czech Jana Luksemburskiego, jako wieś należąca do państwa karpieńskiego. Państwo karpieńskie to dobra feudalne, istniejące w XIV i XV w. we wschodniej części Ziemi Kłodzkiej, mniej więcej na terenach dzisiejszych gmin Lądek Zdrój i Stronie Śląskie. Stolicą tych dóbr był zamek Karpień. Po wojnach husyckich w XV w. państewko upadło, a dawne wsie należące do niego przyłączono do dóbr królewskich. Wójtówka prawdopodobnie została wtedy opuszczona. W 1541 r. założono ją ponownie jako wieś kameralną, czyli zarządzaną przez urząd państwowy – kamerę. Wzmianki w dokumentach mówią, że w 1571 r. grunty wsi były użytkowane przez mieszczan lądeckich jako pola uprawne i pastwiska. Na początku XVII w. we wsi mieszkało około 20 drobnych gospodarzy (zagrodników), którzy posiadali nieduże zabudowania mieszkalne i gospodarcze oraz niewielkie grunty. W czasie wojny trzydziestoletniej Wójtówka podupadła. Na jej mieszkańców nałożono kontrybucję, skutkiem czego większość z nich opuściła wieś.

W drugiej połowie XVII w. Wójtówkę kupił (podobnie jak inne wsie należące do dawnego państwa karpieńskiego) Siegmund Hoffman von Lichtenstein. Z ziem tych ustanowił swoje dobra z główną siedzibą w Ober Thalheim. Jednak już w połowie następnego wieku spadkobiercy Siegmunda Hoffmana von Lichtenstein sprzedali Wójtówkę i inne wsie miastu Lądek. Wieś rozwijała się powoli. Mieszkańcy utrzymywali się głównie z rolnictwa i pasterstwa. Czynny był tu młyn. W połowie XIX wieku osada stała się samodzielną gminą wiejską nie należącą do Lądka.

 We wsi mieszkali katolicy i od 1830 roku posiadali kaplicę. Ok. 1840 r. przybyła tu grupa baptystów, którzy ustanowili w Wójtówce główny ośrodek swojej gminy dla całego Hrabstwa Kłodzkiego. Nabożeństwa odprawiali w prywatnym domu. Jednak już w połowie XIX w. część babtystów wyemigrowała do Ameryki, a pozostali przyłączyli się do ewangelików.

 W 2 poł. XIX w. Wójtówką zainteresowali się turyści i kuracjusze z Lądka. Dla ich wygody powstała we wsi gospoda, jednak wieś nie stała się miejscowością letniskową, w której turyści zatrzymywaliby się na dłużej, raczej była tylko celem wycieczek z sąsiedniego Lądka. Pod koniec XIX w. w Wójtówce mieszkało około dwieście osób.

Po II wojnie światowej dawni mieszkańcy wyjechali. Nowe władze ze względu na bliskość granicy państwowej nie osiedlały tu nowych mieszkańców. Wieś została zasiedlona częściowo. Mieszkańcy zajmowali się rolnictwem i pracowali w pobliskich większych miejscowościach. Współcześnie odnotowuje się większe zainteresowanie miejscowością. Jej położenie, łąki i lasy wokół oraz bliskość kurortu, jakim jest Lądek Zdrój, zwabiają turystów. W Wójtówce powstają pensjonaty i domy letniskowe.

Kościołek pw. św. Antoniego w Wójtówce

 http://images.polskaniezwykla.pl/medium/313546.jpg

 

Kościółek pw. św. Antoniego w Wójtówce, fot. Jacek Halicki, https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/de/2015_Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_%C5%9Bw._Antoniego_w_W%C3%B3jt%C3%B3wce_01.jpg/1024px-2015_Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_%C5%9Bw._Antoniego_w_W%C3%B3jt%C3%B3wce_01.jpg

 W Wójtówce bardzo długo nie było żadnego obiektu sakralnego. Pierwszy, który nie zachował się, zbudowano w latach 1830-1845. W latach 1853-1854, z inicjatywy właściciela dóbr Kleina, wzniesiono kaplicę mszalną pw. św. Antoniego Padewskiego. Kaplica nadal służy mieszkańcom wsi, jest kościołem filialnym parafii pw. Narodzenia NMP w Lądku Zdroju.

Kaplica jest nieduża, reprezentuje skromny styl lokalnego budownictwa, który w tym wypadku jest połączeniem późnego baroku i wczesnego neoklasycyzmu. Ściana szczytowa zwieńczona jest charakterystycznym trójkątnym zwieńczeniem, co jest rozwiązaniem stosowanym jeszcze w 2 poł. XVII w. Budowla nie posiada wieży, dach wieńczy nieduża sygnaturka. Wnętrze kaplicy pokryto dekoracyjną polichromią. Znajduje się tu dzwon z 1799 r. Ołtarz, figury i droga krzyżowa pochodzą z XIX wieku.

W Wójtówce zachowało się kilka domów mieszkalnych i gospodarczych pochodzących z końca XIX i początków XX wieku. Jest również kilka figur przydrożnych i krzyży.

 oprac. ES

 Literatura:

WOJTÓWKA

https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C3%B3jt%C3%B3wka_(wojew%C3%B3dztwo_dolno%C5%9Bl%C4%85skie

http://www.polskaniezwykla.pl/web/place/42300,wojtowka-kosciol-p-w–sw–antoniego-.html